zondag 16 december 2012

The Broken Circle Breakdown

Een cowboy in Europa, dat kan alleen in Vlaanderen. Met The Broken Circle Breakdown maakt regisseur Felix van Groeningen (van onder meer van De Helaasheid der dingen) een heftig film over verlies en verdriet, met schitterende cowboymuziek om de emoties aan te wakkeren en dan weer te kalmeren. De film opende afgelopen najaar het Filmfestival te Gent. “Van Groeningen lost verwachtingen in”, schreef de Vlaamse pers daarna lovend. Gelijk hebben ze. Na afloop van de première kwam het publiek met betraande ogen de zaal uit en ook hier in Utrecht kon het publiek het niet droog houden.


Een tatoeageartieste en een banjospeler. Misschien een vreemde combi, maar tussen Didier (Johan Heldenbergh) en Elise (Veerle Baetens) klikt het vanaf het eerste moment. Wanneer Didier haar tattooshop bezoekt, nodigt hij haar uit voor een concert. Verrast om hem daarna zelf op het podium te zien staan, is Elise meteen gecharmeerd. De twee beginnen een wervelende relatie, passend bij hun hippiesque leventje. Wanneer Elise zwanger raakt, besluiten ze het kindje te houden. Ze zijn gelukkig met z’n drietjes, totdat bij Maybelle, die inmiddels zeven is, kanker wordt geconstateerd. Elise en Didier raken is een sleur van ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Lukt het deze twee bohémiens om samen dit verdriet door te komen?

The Broken Circle Breakdown is gebaseerd op een toneelstuk van Heldenbergh zelf: The Broken Circle Breakdown featuring the Cover-ups of Alabama. Dit stuk is een mix van bluegrass en enkele monologen. Ook Van Groeningen geeft de bluegrass een grote rol. Al snel treedt Elise als zangeres aan in de band van Didier en zien we hen samen de podia beklimmen. Mooi is de combinatie van de spelende cowboys en het getatoeëerde meisje. De scènes waarin ze samen spelen zijn ontroerend. Soms versterkt de muziek de emoties, soms verzacht het ze. De zuivere stem van Baetens zorgt telkens voor kippenvel. 


Om het drama niet te zwaar te maken, besloot Van Groeningen de tijden door elkaar te laten lopen. Momenten van geluk worden afgewisseld met momenten van tranen. Enerzijds werkt dit omdat de film chronologisch te heftig zou zijn. Het drama gaat van zwarter naar zwart. Anderzijds laat Van Groeningen hier ook wat steken vallen. De eerste helft is vluchtig, waardoor de film wat fragmentarisch raakt. In tweede helft is juist de vaart eruit en verlies je de draad. Je krijgt net te veel hints voor wat komen gaat, waardoor je zoekende raakt.

Uiteindelijk weet de combinatie van Heldenbergh en Baetens je echter tot het eind mee te slepen. Hun spel, hun stemmen, hun muziek: alles treft diep. Gecombineerd met de lieflijke cinematografie en het heerlijke Vlaamse platteland, is Van Groenings film net als De Helaasheid der dingen een pareltje. 

Geen opmerkingen: