Martin Bril

De man van de rokjesdag is er niet meer.. Nooit meer een column over de vraag wanneer rokjesdag nou zou aanbreken, de dag dat heel veel vrouwen voor het eerst met blote benen de straat op gaan. Vol euforie schreef Martin Bril (1959-2009) elk jaar weer over dit hoogtepunt. Sinds ik de krant begon te lezen stond steevast zijn column op de voorpagina van de Voorkant van de Volkskrant. Soms las ik alleen de titel en de eerste zin om vervolgens te zuchten en de pagina om te slaan naar de in mijn ogen veel interessantere kunstpagina. Hij kon zeuren over plaatsjes in Nederland en over oude muziek. Maar ook schreef hij stukjes waarmee wij ons thuis konden identificeren. Over zijn hond (wij hebben ook een hond), over zijn omgeving (hij leefde een paar straten verder op), over zijn dochters (die ongeveer mijn leeftijd en die van m'n zusje hebben) of over Frankrijk, zijn passie. Ooit schreef hij een stukje over zichzelf en zijn dochter fietsend door het Vondelpark, zo herkenbaar!
En dan Evelien, geïnspireerd op Mevrouw Bril en hun huishouden. Die verhalen verschenen elke week in de Vrij Nederland en ik weet dat mijn vader ze vol genot heeft gelezen.

Martin Bril schreef op een unieke manier. Hij bracht kleine details van onze samenleving aan het licht. Hij kon eindeloos schrijven over gesprekken die hij opving op straat, op een terras, in een winkel.. Stiekem hoopte ik hem ooit tegen te komen en mezelf de dag daarna terug te vinden in zijn column.

Maar goed, dat is nu voorbij en ik denk dat nog veel Nederlanders hem bewust of onbewust zullen missen. Want ja, nu is het een ontbijtje zonder Martin Bril elke ochtend. Voor goede vervanging zullen ze lang moeten zoeken..