Kersttulband

Kerstmis, wat is dat nu voor mij? Films, muziek, boeken; overal wordt altijd een beeld geschetst van gezelligheden, familie en vrienden onder elkaar, diners met minstens vijf gangen, mooie kleren en kadootjes. Het liefst is het beeld wit van de sneeuw en brand de openhaard hard. Amerika, Engeland, Frankrijk, daar is het Kerstmis het grote feest. Wij Nederlanders zagen Kerst altijd als een diner en een mis, tegewoordig is het echter ook hier een hype. De radio draait overuren en de winkels liggen vol. De kersgedachte heerst, samen met familie en/of vrienden eten, drinken, praten. Eén dag ligt Nederland stil: winkels zijn dicht en de auto's en fietsers die zich naar buiten wagen hebben allemaal slechts één doel: naar het diner.

Langzaam regent de witte sneeuw weg en wordt het rustiger op straat. Een enkele zielige toerist, zonder vrienden in een ander land, en in de huizen klinkt het gelach, geproost en geruzie. De lucht geurt naar kalkoen, konijn en gebak.. En vanuit het huis met de verlichte kerstboom vervaagt langzaam Mariah Carey's Christmaswishes..

Prettig Kerstfeest!

Recept

- 80 g boter
- 100 g bloem
- 4 eieren
- 80 g suiker
- 2 zakjes vanillesuiker
- 80 g rozijnen
- 25 g sukade
- poedersuiker

Verwarm de oven voor op 180 C. Vet een tulbandvorm in. Snijd de sukade fijn. Splits de eieren en klop het eigeel met de suiker, vanillesuiker en zout tot een luchtige, romige en lichtgekleurde massa. Sla in een andere bak de eiwitten stijf. Zeef de bloem en leg het op het eiwit. Snijd de boter in hele kleine stukjes en leg dat ook op het eiwit, samen met de sukade en de rozijnen. Voeg het ei-suikermengsel toe en meng alles voorzichtig door elkaar. Schep het beslag in de vorm en bak de tulband in 30 minuten gaar. Laat hem afkoelen in de vorm, haal hem er dan voorzichtig uit en bestrooi de bovenkant met poedersuiker.

Gepofte knoflooksoep

Soep weer is het, letterlijk en figuurlijk. De treinen rijden niet, de witte wereld verandert in zwarte blubber en nog functioneert Nederland niet. Het koude weer zorgt voor een enorme soepbehoefte bij mij. Gister heb ik eindelijk een staafmizer bemachtigd en nu kan ik dus de hele dag soepjes brouwen. Gepofte knoflooksoep stond al lang op mijn lijstje. Het klinkt heel sterk van smaak en misschien ook een beetje vies, maar door het poffen krijgt de knoflook een milde, iets pittige smaak. Perfect voor een koude dag na eindeloos wachten op treinen die niet komen!

Recept

4 personen

- 1,5 bol knoflook
- 2 aardappelen
- 2 uitjes
- 2 laurierbladeren
- 30 g boter
- 2 schepjes bloem
- 1 l water
- 1,5 bouillonblokje
- 75 ml creme fraiche

Pof de knoflookbollen in de schil 40 minuten in een oven op 160 C. Laat de knofloook dan even afkoelen. Schil de aardappelen en snijd ze in kleine stukjes. Snijd de uitjes fijn en verhit de boter in een soeppan. Bak de uitjes en aardappel met de laurierbladeren 10 minuutjes op een laag vuurtje. Pel de knoflook en voeg ze toe met de bloem. Bak het geheel nog eventjes en voeg dan het water toe. Breng het water aan de kook, voeg de bouillon toe en laat de soep een half uurtje pruttelen. Roer dan de creme fraiche door de soep en pureer de soep tot een gladde dikke soep. Eet smakelijk!

Let it snow..

Kerstfilms

Sinds 6 december klinken overal weer kerstliedjes uit de boxen en staan kerstbomen overal opgetuigd. Kerstkransjes in schappen, kerstmannen in de winkelcentra.. X-mas is een hype in Nederland. Heerlijk vinden de 'zuunige' Nederlanders het blijkbaar om in december nog een feestje te bouwen, nog meer te moeten kopen en nog meer te krijgen. Onze protestantse trekjes verdwijnen langzamerhand.

Ik hou van de kerstperiode. In plaats van de cd-speler staat Skyradio de hele dag te loeien met al zijn kerstmuziek. Ook sta ik erop dat we een kerstboom in huis nemen en al weken van tevoren ben ik bezig met het kerstdiner. Wat ik echter het allerfijnst vind aan kerst zijn de films de je in die koude decembermaand allemaal moet zien. Welke mag je niet missen?

Love Actually
Love Actually is de mooiste van allemaal! Voor het ultieme kerstgevoel duik je in London, de laatste paar weken voor kerst. Verschillende verhaallijnen worden gevolgd: Hugh Grant als president, Emma Thompson als huisvrouw met een man die vreemd gaat (jeh Allan Rickman!), Laura Linney als echte Engelse die alles opzij zet voor het gestoorde broer, Colin Firth als loser in de liefde, etc. Alle grote Engelsen hebben een rol en alles is zo piekfijn op elkaar afgestemd dat ik ondanks het vele kijken (ik sta niet verbaasd van 50x) nog steeds zo erg van deze film kan genieten!

The Holiday
Voor sommige mensen is de kersttijd vreselijk, het liefst zouden ze ergens ver weg zijn. Cameron Diaz en Kate Winslet spelen in The Holiday twee ongelukkige vrouwen in de liefde. Ze willen weg in de kerstperiode om hier niet aan herinnerd te worden. Via internet doen ze een woningruil, Cameron vliegt naar een dorpje in de buurt van London, Kate gaat naar LA. Maar blijf je echt liefdeloos als je dan Jack Black of Jude Law tegenkomt?

Serendipity
De laatste dagen voor kerst is het altijd een gekkenhuis in de warenhuis. Kate Beckinsale en John Cusack komen elkaar bij de handschoenen tegen, vechtend voor het laatste paar. Het klikt meteen, maar beiden zitten in een relatie.. Kate besluit het lot het te laten bepalen. Jaren later als ze beide op het punt staan te trouwen, worden ze echter steeds met elkaar geconfronteerd en beide helpen het lot een handje in hun zoektocht naar elkaar.

En verder? Narnia, Harry Potter en de Lord of the Rings vind ik heerlijk voor de kerstperiode door hun winterse setting en het familiegevoel. Iemand nog andere tips??

Nanny diaries

Ik denk dat bijna iedereen het gevoel wel heeft gehad na het afsluiten van een studie: "Wat wil ik eigenlijk? Wie ben ik eigenlijk?" Althans, vorig jaar zat ik er 12 maanden lang mee, misschien zelfs wel langer. Ik was bezig om mijn laatste schooljaar te doen en daarna lag de wereld aan mijn voeten. Reizen, werken of toch maar lukraak een studie beginnen? Ik heb een studie gekozen en ben begonnen, maar ik had ook in de Upper East Side in NY als nanny kunnen zitten...

Nanny diaries is een komedie van de regisseurs Shari Springer Berman en Robert Pulcini uit 2007. De film begint in het Natuur Historisch Museum van New York waar de jonge Annie Braddock (Scarlett Jonhansson) verschillende soorten mensen bekijkt. Is ze de jonge zakenvrouw met de lesbische vriendin? Of is ze toevallig de rijke vrouw die niet eens werkt? Who is Annie Braddock? Ze weet het niet, net afgestudeerd in handel en antropologie, met een moeder die zoveel toekomst in haar ziet, maar verder gaat het niet. Annie belandt toevallig als nanny in een rijk Upper East Side gezin met het jongetje Grayer. Makkelijk gaat het niet: Grayer luistert niet, gaat ervandoor en test (N)Annie helemaal uit. Langzamerhand verovert Annie echter zijn hart, niet door streng te zijn maar door secret things met Grayer te doen.

Grayer is namelijk geen slecht verwend jochie, maar een jongetje dat snakt naar aandacht van zijn drukbezette vader en vreemde moeder. Laura Linney speelt heel mooi Mrs. X, een van de rijke moeders in Manhattan die denkt dat ze absoluut geen tijd heeft voor haar kind. De oudervereniging en de benefietavonden zijn namelijk zó belangrijk.. Mister X is een vadsige man die zijn gezin pijn doet en nergens aandacht aan schenkt.

Houdt Annie het vol? Al snel is ze dol op Grayer en na de woorden I love you too is er geen weg terug zonder Grayer heel veel pijn te doen. Maar moet ze dan alles opofferen? Liegen tegen haar moeder, Harvard Hottie van de bovenste verdieping afwijzen en al haar vrije tijd wegdoen??

Het is een leuke film met veel New York en na de film zijn al je wensen naar rijkdom weg. Het is een vreselijke wereld, ondanks de mooie meubels en alle tassen vol nieuwe kleren. Scarlett Johansson is prachtig als nanny met zwart haar en Linney speelt overtuigend de absurde, naar aandacht smekende Upper East Sider. Voor een rustig avondje!

Coffee and Crumbs

Coffee and Crumbs is een café aan de gezellige Burgemeester Reigerstraat. Ontbijtjes, koffie, High Tea, lunch en sapjes kan je bestellen aan de hand van een redelijk grote kaart. De taarten zijn allemaal zelf gebakken en ook de scones zijn uit de eigen keuken geserveerd met jam en clotted cream. Ja, het menu mag er wezen en ik kan urenlang doorpraten over de lekkere scones die ik voorbij heb zien komen..

De sfeer is moeilijker te beschrijven. Het is een vrolijk gekleurd tentje met grote foto's, bloemen op tafel en heel veel kleur. En de eigenaar heeft zijn eigen afwisselende muziek, van salsa naar Robbie Williams. Alles is echter een beetje vervallen en verslonsd. Eén foto ontbreekt aan de wand, het is er koud. Er mist ook iets, misschien toch de mensen. Het is er meestal rustig en ondanks de goede zorgen van de gastheer voel je je een beetje opgelaten. Je kan niet in de massa verdwijnen of lekker afgeleid naar andere mensen staren.

Weg blijven dus? Nee juist allemaal langs gaan bij Coffee and Crumbs in de hoop dat het binnenkort weer helemaal vol zit!

Sinterklaas

Vandaag kloppen de hartjes van heel veel kindertjes op eens iets sneller. Naar buiten willen ze, tegen de avond als het schemert, zoekend naar Pieten op daken die pakjes gaan bezorgen. Jawel, het is vandaag weer Sinterklaas. De Kalverstraat vult zich en allemaal gehaaste mensen kopen nog snel kadootjes. Thuis draaien printers over uren om gedichten uit te printen en lijmklodders vliegen in het rond. Het heerlijk avondje is gekomen..
Over een paar uur kunnen we genieten van pepernoten, chocoladeletters, gemene surprises en Sinterklaas op bezoek in Sesamstraat. Ook moeten we weer afscheid nemen van Dieuwertje Blok en haar Sinterklaasjournaal.
Hulpsinterklazen en pieten gaan voor de laatste keer de make-up in en ik ga nog even snel knutselen aan mijn surprise. En als er nog tijd is, bak zelf lekker pepernoten. Het huis gaat er heerlijk van geuren en de Oud-Hollandse gezelligheid kan na een eigen gebakken pepernoot niet meer stuk!

Recept

- 40 g boter

- 50 g bruine basterdsuiker

- 100 g zelfrijzend bakmeel

- 2 scheutjes melk

- 1 theelepel speculaaskruiden

- snuf zout

Mix de boter zacht met de bruinesuiker, de snuf zout en de kruiden. Meng in een kommetje de helft van het meel en 1 scheut melk. Meng dit door de boter en voeg dan de rest van de melk en het meel toe. Roer dit tot er een licht kleverige deegmassa ontstaat. Maak hele (en dan ook echt hele) kleine bolletjes ervan en leg die op een bakplaat op bakpapier neer. De pepernoten zetten erg uit dus maak ze echt klein en laat voldoende ruimte tussen de bolletjes. Bak de pepernoten in 15 minuten gaar op 170 C. Ze moeten mooi gekleurd zijn en nog een beetje zacht. Laat ze dan afkoelen en uitharden.

Fijne Sinterklaas!

Kabeljauwpakketjes

Een van de leukste dingen in de keuken vind ik koken met anderen. Succesrecepten van elkaar leren om die dan later ook weer aan vrienden te kunnen serveren.
Gisteren vierden we met het huis Sinterklaas en een van mijn huisgenootjes ging een recept van haar moeder voor ons klaarmaken: kabeljauw in bladerdeeg. Heel simpel en toch een hele lekkere variatie in mijn rijtje spinazie-feta, gehakt en appel.


Recept

5 personen

- 10 plakjes bladerdeeg
- 5 blokjes kabeljauw (die van de Euroshopper zijn een mooi maatje)
- 1 bakje boursin

Verwarm de oven voor op 180 C en laat het bladerdeeg een beetje ondooien. Leg dan een plakje bladerdeeg op je werkvlak, leg er een blok kabeljauw op en smeer het dik in met boursin. Leg er vervolgens nog een plakje bladerdeeg op en pak de kabeljauw in. Met een vork kan je makkelijk het deeg aandrukken. Doe dit ook met de rest van je ingredienten. Leg dan de pakketjes op bakpapier en laat je kabeljauw in zo'n 50 minuten zachtjes gaar sudderen. Het resultaat: knapperig bladerdeeg met lichte vis die naar romige knoflook smaakt.

Kunst en eerlijke koffie

Laten we december maar beginnen met wat goede dingen. De drukke kadootjesmaand is weer van start gegaan en iedereen wordt steeds meer op zijn vingers getikt om beter na te denken over het consumeren. Vanochtend zag ik nog een promotie van Sinterklaas over groene chocoladeletters; niet groen van kleur, maar beter voor het milieu en slaafvrij zoals de chocolade van Tony Chocolonely. Ook staan de coloctanten weer overal in Utrecht met hun geldbussen. Voor het Aidsfonds, greenpeace en ontwikkelingssamenwerking. Ik moet dan altijd hard doorlopen, want als ze me eenmaal staande hebben, ben ik heen snel om. Gelukkig heb ik gister een documentaire gezien over de negatieve kant van ontwikkelingshulp en sta ik dus weer wat sterker in mijn schoenen. Het milieu echter, dat trekt me.

Van fairtrade thee tot biologisch katoen; in mijn hoofd blijf ik mezelf pushen dat ik daar echt rekening mee moet houden. Helaas gaat het in de haast om boodschapjes te doen toch vaak mis, eventjes de Albert Heyn in en dan sta ik weer in de rij met de goedkoopste melk en yoghurt. Nee, ondanks mijn goede voornemens ben ik niet beter gaan leven.

Om toch even een goed woordje voor mezelf te doen, ga ik nu wel eventjes een heel leuk koffietentje in Utrecht promoten: KEEK, ofwel Kunst en eerlijke koffie. Dit cafétje zit in een van de liefste straatjes van Utrecht, de Twijnstraat. Het is een wat kleinere lunchroom waar je kan genieten van een kopje koffie en de kunst aan de wanden die tevens te koop is. De koffie is echter niet zomaar koffie, maar fairtrade koffie! Bovendien bestaat de hele kaart uit biologische producten die absoluut niet duurder zijn dan op andere plekken. De koekjes komen heerlijk vers uit de oven, zelfs de gratis koekjes die je bij je koffie krijgt. Bovendien krijg je een goed gevulde mok en worden de sapjes zelf ter plekke geperst. De broodjes heb ik nog niet kunnen proeven, maar de dampende tosti's roken verukkelijk!
Verder kan je hier ook een biologische/fairtrade High Tea houden met verse zoete en hartige lekkernijen. Hiervoor is een spaciaal ingerichte achterkamer die je doet denken aan een cosy eetkamertje.

Kortom; lief, leuk en goed! Zeker het proberen waard, want alles is naar wens en je bent ook nog goed bezig! Voornemens voor het komende jaar? Nooit meer mijn stoffen boodschappentas vergeten, meer fairtrade producten kopen en vaker naar KEEK!

Winterse sferen

Het is alweer de laaste dag van november; in één klap is het laatste restje najaar weggespoeld en opeens voelen de straten weer winters aan. Toen ik gister om middernacht over de Amsterdamse straatweg naar huis fietste, sneed de koude lucht in mijn gezicht. De kerstverlichting verlichtte mijn pad en ondanks mijn ijskoude handen voelde ik me fijn. Eindelijk kou, eindelijk geen regen..

De dagen volgen elkaar de laatste tijd heel snel op. Ik hoef maar met mijn ogen te knipperen en weer is er een dag voorbij, weer moet ik een presentatie geven en weer moet ik iets inleveren. Weekend na weekend volgen elkaar op, of eigenlijk, maandagmorgen na maandagmorgen. Af en toe heb ik eventjes de tijd om stil te staan en uit te hijgen na het hollen, dan sta ik soms stil bij de enorme veranderingen. Vorig jaar zat ik nu helemaal in de Sinterklaassferen met acties op school, tijd voor kadootjes en vele pepernoten. Dit jaar is mijn hoofd ergens in oktober blijven steken en ik kan me dan ook helemaal niet voorstellen dat de Goed Heiligman volgende week alweer op zijn bootje zuidwaarts zit. Nee, time flies.. Sinterklaas, kerst, winter; de gevoelens beginnen zo zoetjes aan te komen en ik moet deze week nog maar even heel veel pepernoten eten om mijn achterstand in te halen.
Kadootjes kopen, suprises knutselen, gedichten schrijven, kerstlampjes ophangen.. Ik heb nog vijf dagen de tijd om weer even in mijn kinderschoentjes van maat 40 te stappen. Om in de goede sferen te komen ben ik vandaag dan maar aan de erwtensoep met roggebrood begonnen, afgesloten met hangop en stoofpeertjes. Lovely winter!

Parnassos Live

Parnassos is het cultuurcentrum van de Universiteit Utrecht: workshops, elke donderdagavond BiosParnassos en meer. Elke tweede woensdag en laatste donderdag van de maand is er ook live muziek in de Parnassosbar in de binnenstad. Op donderdagavond is er de Wessie Sessie: een try-out podium voor jazzbands en daarna een jamsessie.
Het klonk heel aanlokkelijk; live muziek van jongeren en dan ook nog jazz. Vol goede moed stapte ik donderdag avond de bar dus binnen met wat vriendinnen. Het liep allemaal alleen net iets anders..

De Parnassosbar is een gezellige ruimte in het hoofdgebouw met een bar, een podium, echte houte cafétafels en leuke wandversiering. Ja, een soort kroeg. Het was echter helemaal stil op de jazzmuziek na. Een handje vol luisteraars, niet zo jong meer, zaten met het gezicht naar het podium geboeid te luisteren. Het jazzbandje was ook wat ouder, maar speelde heel leuk. Wat er echter ontzettend ontbrak, was een mooie stem: niks vocaals....
Ook bleek er helemaal geen afwisseling te zijn van bandjes, nee, het bleef op deze jazzband. Wel liep het langzaam wat voller en werd er steeds meer gepraat. Mooie achtergrondmuziek, dat was het wel!
Toch maar volgende keer op woensdag, dan schijnt het podium gereserveerd te zijn voor bandjes en singer-song writers. Beter??

Gegen die wand

Vanochtend las ik weer in de krant over de 'nieuwe Nederlanders' en ook tijdens mijn colleges word ik de hele tijd geconfronteerd met immigratie en de bijbehorende problemen. Bij ons zijn het vooral de Marrokanen waar over wordt gemopperd. In Duitsland woont echter een groot aantal Turken waar zo nu en dan conflicten over ontstaan. In 2004 kwam de Duitse Gegen die wand uit, een film van Fatih Akin over twee tweede-generatie Turken in Hamburg.

Het verhaal gaat over Cahit (Biron Ünel) en Sibel (Sibel Kekilli). Cahit is in de veertig en doet niks met zijn leven; hij drinkt, gebruikt en is ongelukkig. Sibel is nog jong en woont in een streng Turks gezin, ze wil uit dat leven ontsnappen. De twee komen elkaar tegen in een kliniek nadat ze beide een poging tot zelfmoord hebben ondernomen. Sibel ziet in Cahit de persoon die haar kan redden uit het Turkse keurslijf. Vanaf haar eerste blik op hem vraagt ze hem om met haar te trouwen. Cahit negeert dat in eerste instantie, maar gaat daarna om. Kennis maken met de familie, naar de kapper en dan een Turkse bruiloft waar hij zelfs moet dansen. Cahit doet het allemaal, maar met zulke haat. Hij haat Turken, hij haat hun cultuur, maar toch is hij zelf Turks.

Na het huwelijk wonen ze samen, Sibel verandert zijn zwijnenstal als beloofd in een huiselijke omgeving. Cahit helpt haar aan een kappersbaantje bij zijn vriendin Maren, waar hij tevens vaak bij in bed beland. Er ontstaat een band tussen de twee en langzaam zien we de liefde groeien. Beide ficken, drinken en gebruiken, maar de jaloezie speelt steeds meer op. Sibel loopt kwaad weg van Maren en Cahit slaat zelfs de lover van Sibel dood. Dit is het punt waaruit blijkt dat de drama in hun leven alles behalve afgelopen is. Cahit belandt in het gevang en Sibel vlucht om te ontsnappen aan eerwraak naar haar nicht in Istanbul. Ze wachten op elkaar. Sibel slaat helemaal los en kan ze wel wachten...

Het is een rauwliefdesdrama met hele sterke personages. De verhaallijn zorgt voor een aanhoudende spanning en Ünel en Kekilli zijn perfect gecast. Ondanks dat hun problemen zover van ons bed liggen leven we ons helemaal in. De enscenering is bovendien passend en op een bepaalde manier toegankelijk.
Af en toe zijn er intermezzo's met een Turkse zangeres en haar muzikanten die Turkse muziek spelen en zij zingt dan over het verhaal van Sibel en Cahit. Heel klassiek en met uitzicht op Istanbul waan je je helemaal weg van het drama dat vervolgens weer verder gaat.

Het is een rauw drama en absoluut niet geschikt voor een lekker avondje op de bank. Je wordt geconfronteerd met de harde werkelijkheid en het geweld schrikt je steeds weer op. Je wilt huilen, maar het lukt niet helemaal. Het is te ruw, te hard, te aangrijpend...

Zizo

Lunchen en koffie drinken kan je overal; van snackbars tot gezellige kroegjes of theesalons. Ik ben iemand die enerzijds alles wil proberen, maar anderzijds ook veel waarde hecht aan bekende plekjes. Vandaag was het echter tijd voor iets nieuwe toen we hongerig langs de regenachtige Oude Gracht slenterde in Utrecht. Al een tijdje geleden was mijn aandacht getrokken door Zizo: een winkel, lunchcafé en kopieservice. Tijd om naar binnen te gaan dus!

Zizo is een anders, je kunt er van alles doen: lunchen, koffie drinken, maar ook kadootjes uitzoeken en dus kopieren. Bovendien hebben ze ook een cateringservice. Maar Zizo is ook op een ander vlak geen gewoon café. Bij Zizo werken zo'n 30 mensen met een verstandelijke beperking waardoor alles net anders gaat. Heel enthousiast staan ze 100% klaar voor hun gasten en met deze grote taak worden ze geholpen door begeleider, tevens ook medewerkers. Met een lachend gezicht worden je bestellingen opgenomen, het liefst al direct als je binnenkomt. ;) Alles wordt genoteerd op een bonnetje in de vorm van tekeningetjes en woordjes.

De kaart is redelijk groot; drankjes, broodjes, salades, soep en taart. Alles wordt gemaakt in de open keuken waar je vanuit het café heel mooi zicht op hebt. De broodjes komen vers uit de oven en de borden worden mooi geserveerd met een plukje salade erbij. De huisgemaakte tonijnsalade is echt een aanrader!

De locatie is ook leuk, een mooi licht pand aan de Oude Gracht. De kleurstelling is vrolijk met roze, paars en veel wit. Verder hangen er schilderijen van de medewerkers zelf en hoor je de hele tijd gelach. Kortom een goede sfeer!

Ik vind het een heel leuk initiatief en de kwaliteit is gewoon heel goed. Het eten is zeker lekker en dat de bediening veel minder gefocust is dan in normale bedrijven maakt niks uit. Hun vrolijkheid maakt alles goed!

Salade met roquefortvinaigrette

Tijdens mijn bezoek aan Brussel heb ik natuurlijk ook wat lekkere restaurantjes uitgeprobeerd (zie Brussel, 10 november). Nieuwe dingen uit proberen vind ik altijd spannend, want het kan best snel tegenvallen. In Brussel overkwam mij dat echter geen enkele keer. In de Perroquet heb ik genoten van een herfstige salade, helemaal enthousiast heb ik de ingredienten opgeschreven. Vandaag had ik eindelijk tijd om een beetje te experimenteren. Mijn salade smaakte anders, maar ook lekker. Volgende keer weer een beetje varieren totdat ik de ultieme combinatie heb. Het koksvak, oui?!


Recept

- 1 handje eikenbladsla
- 2 handjes fijngesneden kool
- 1 wat zure appel
- 1 handje rozijnen
- 80 g roquefort
- een scheut natuurazijn
- peper & zout

Schil de appel en snijd hem in blokjes. Vermeng de sla, kool, appel en rozijnen in een kom. Verwarm in een pannetje met een dikke bodem de roquefort op een laag pitje. Blus de roquefort af met azijn als hij begint te smelten en roer de vinaigrette tot alles is gesmolten. Als het een beetje dik uitvalt kan je het wat aanlengen met water. Breng dan de vinaigrette op smaak met peper en zout, en verdeel het over de salade. In le Perroquet deden ze er ook nog gegrilde kip doorheen, lekker maar niet essentieel. Zelf heb ik de kip vervangen door walnoten, voor de vegetariers.

Juno

Stel je voor: je bent 16 jaar, koppig en 'anders, en bij de derde zwangersschapstest moet je maar echt accepteren dat je een tienermoeder wordt.. Het overkomt Juno MacGuff (Ellen Page) in de gelijknamig film Juno (2007), die overigens een Oscar won voor het script.

Juno blijkt zwanger te zijn geworden van haar eerste vrijpartij met haar klasgenootje Paulie Bleeker, een van de schoolatleten. Samen met haar vriendin Leah beslist ze dat ze abortus gaat plegen. In de wachtkamer bedenkt Juno zich echter en besluit op zoek te gaan naar adoptieouders. Al snel vindt ze in een tijdschrift een stel dat graag een kind wil adopteren: Mark en Vanessa Loring. Nadat Juno het haar vader en siefmoeder heeft opgebiecht, gaat ze samen met haar vader op bezoek bij Mark en Vanessa. Juno is heel volks, terwijl Mark en Vanessa in een luxe woonwijk wonen. De verschillen zijn groot en dit zorgt voor vele komische situaties. Toch klikt het en de geobsedeerde Vanessa overgelukkig. Maar kan je dat wel, je kind afstaan? En zijn Mark en Vanessa toch niet te perfect?

Juno is een vrolijke film met een boodschap voor de jeugd. Van Ellen Page en haar dikke buik ga je houden, maar af en toe ook huilen (medeleven én ergernis!). Bleeker (Michael Cera) is een sulletje en hij confronteert de kijker dan ook steeds met de werkelijkheid; hij is gewoon heel jong! Vooral de ouders van Juno (Allison Janney en J.K. Simmons) zijn heerlijk down-to-earth en sarcastisch. En Vanessa en Mark? Vanessa is het overtuigende nette dametje en Mark is de mysterieuze man.

Niet zo zeer het verhaal trok me aan, maar de vormgeving maakte de film voor mij geslaagd. We zien de seizoenen voorbij komen, steeds in geleid door het atletiekteam van Bleeker. Verder veel kleur, mooie locaties voor de scenes en een typisch Amerikaanse sfeer!
De laatste scenes ontroerde me. De baby, de gelukkige blik waar ook angst vana straalt van Vanessa, en uiteindelijk Bleeker en Juno samen buiten met hun gitaren. Ze zijn weer jong, weer normale tieners van 16!

Le scaphandre et le papillon

Eind 1995 werd Frankrijk opgeschrikt door een naar bericht: Elle-hoofdredacteur Jean Dominique Bauby was getroffen door een beroerte en kreeg vervolgens het locked-in syndroom. De eens zo drukbezette en welbekende man stierf 2 jaar later. In 2007 bracht regisseur Julian Schnabel een film uit, gebaseerd op de biografie die Jean-Do dicteerde tijdens zijn ziektebed.

De film begint vaag; wazige beelden, flitsen, scherpte en onscherpte.. Is er iets mis met het beeld? Nee, dit is de manier waarom Julian Schnabel de kijker meetrekt in de wereld van Jean-Do (Mathieu Almaric). Na zijn beroerte ligt hij in coma en als hij dan eindelijk bijkomt is hij totaal verlamd en kan alleen nog denken en knipogen. Langzaam begint het proces om monsieur Bauby weer aan de "praat" te krijgen. De lieve logopediste Henriette (Marie-Josée Croze) ontwerpt een speciaal alfabet waarmee Jean-Do kan communiceren: E S A R I N T U ....
Claude (Anne Consigny) helpt hem met het bewegen, wat Jean-Do helemaal niet meer kan. Tongoefeningen, het hoofd bewegen, etc. Beide vrouwen zijn zo geduldig, zo hoopvol en steeds weer horen wij de sarcastische commentaren van de hoofdrolspeler. Het zet je aan het denken..

Dan is er ook nog zijn vrouw en zijn maitresse. Céline, met wie hij 3 lieve kinderen heeft, weet dat hij vreemd gaat en toch komt ze in tegenstelling tot la femme wel naar het hospitaal. Ze communiceert met hem, ze brengt de kinderen mee, ze is zorgzaam. Dit brengt pijnlijke situaties met zich mee, vooral als de maitresse belt wanneer Céline (Emanuelle Seigner) aan zijn bed zit. Tergend..

De film is heel kunstig gemaakt. Het eerste half uur krijgen we Jean-Dominique niet te zien. We zien alleen alles wat hij kan zien door zijn ene heldere oog. Af en toe vaag, vaak knipperend als hij aan het "praten" is met de mooie vrouwen die zich rond zijn bed verzamelen. Langzaam zien we eerst zijn mond tijdens de oefeningen, dan zijn ogen en een reflectie in de ruit, pas later zien we hem voor het eerst in zijn rolstoel zitten. De film is vooral vanuit zijn perspectief gefilmd, waardoor we soms halve gezichten zien.

Af en toe krijgen we flach-backs waardoor we langzaam zijn geschiedenis leren kennen: zijn relatie met zijn oude vadertje, met Céline, met zijn liefde.. Uiteindelijk herinnert hij zich zijn beroerte en krijgen we de zielige situatie te horen. Ook zit er af en toe een beeld van Amalric in een zwaar oud duikerspak onder water in. In het begin lijdt dit tot verwarring, maar wanneer de film zich vordert, merken we dat dit inderdaad het gevoel is dat Jean-Do heeft. Hij kan met niemand communiceren en leeft in de leegte verder.. Toch zit er ook een maar aan, want met behulp van de lieftallige Joséphine schrijft Bauby dus zijn biografie waardoor hij toch al zijn gedachtes kwijt kan.

Het is een ontroerende, heftige film. We leren een onbekende wereld kennen, die zich voor iedereen plots kan openen. Een beroerte, leren we, kan iedereen. De manier van filmen is af en toe vermoeiend, maar geeft wel het beste beeld weer. De rollen zijn mooi verdeeld en ondanks het trieste einde kunnen we toch goed afscheid nemen van Jean-Dominique Bauby.

Brussel

Brussel dus; een stad die me steeds aan andere steden deed denken. In Elsene liep ik in Monmartre, bij de Europawijk moest ik denken aan NY en bij het Paleis van de Natie waande ik me weer in Wenen. Brussel is een mengelmoesje van alles en nog wat. Het heeft niet echt een eigen identiteit vond ik, dit komt natuurlijk onder andere doordat het frans en het nederlands elkaar afwisseld. Bovendien vond ik het ook iets grauws over zich hebben, een collega merkte niet voor niets op dat ik naar het "grauwe Brussel" ging. Hij had gelijk; armoede is zichtbaar en omdat alles op zondag dicht is, heeft de stad ook een slaperig karakter.
Toch is er ook veel leuks te beleven; hieronder een paar leuke eetadresjes.

Les gens que j'aime
In dit lunchcafé waan je je even in de jaren 40/50. Oude platenspelers, foto's van het Belgische Koningshuis van vroeger, oude tijdschriften, etc. De menukaart is ook heel leuk: gedrukt op recepten uit ouderwetse tijdschriften. De cappuchino is typisch: koffie met slagroom. De taart van de dag is er niet een maar een stuk of drie. Wij hadden het geluk om de pomme-sucre te kunnen bestellen. Een zeer dunne, pannekoekachtige bodem met warme appel en heel veel boter en suiker!
Zuidstraat 15

Tout Bon
Dit ontbijt-lunchcafé staat bekend om zijn eigen producten. Vanaf vroeg in de ochtend kan je hier ontbijten met hun vers gebakken brood en lekkere jammetjes en honing. De lunchkaart bestaat uit salades en sandwiches. Alles op lekker brood, goed belegd en de meest waanzinnige combinaties. Wij deelden de tian de courgette en de aubergine & poulet. Heerlijk! En plus, de lijst met taartjes is ook erg lang en erg aan te raden.
Rue du Luxembourg 68

Le Perroquet
Voor het interieur is dit eetcafé al een bezoekje waard: Art Nouveau ten top! Mooi glaswerk, houten panelen om het plafond, een autentieke bar en een lekkere kaart. Hun specialiteit is pita's en fijne salades. De Tonus bestaat bijvoorbeeld uit een mix tussen kool en sla met kip, appel, rozijnen en een warme roquefortdressing. Delicieux! Ook bij dit café zijn de taarten weer een aanrader; zelfgebakken en redelijk wat keus.
Watteeusstraat 31

Muurschilderingen in Brussel

Afgelopen week had ik dan eindelijk mijn weekje welverdiende rust. Maar rust en ik, dat werkt niet. De verveling speelde al meteen op en mijn drang om iets nieuws te ontdekken was zeer groot. Tijd voor een tripje naar het buitenland dus: echt weg met een andere taal om je heen, musea, nieuwe straten, leuke restaurantjes.. Mijn grote plannen verdwenen echter snel, maar zaterdag en zondag ben ik toch nog naar Brussel gegaan. Bruxelles; de stad van Manneke Pis (en zijn zusje Jeanneke), frietkotten, Art Nouveau en strips. Helaas ben ik niet naar het Stripmuseum geweest, maar wel heb kunnen genieten van de leuke muurschilderingen die zich over de hele stad bevinden.

Bietensalade

Soms als ik langs een van de Turkse winkels loop in mijn buurtje, zie ik de meest vreemde soorten groentes uitgestald. Rare pompoenen, gele courgettes, vreemde paprika's. Heel aanlokkelijk om die te kopen en klaar te maken, maar toch loop ik altijd met lege handen verder. Als student had ik me voorgenomen om eens naar de Aldi te gaan en ook daar hadden ze dingen die ik eigenlijk nooit klaarmaak zoals witlof (zie recept vorige maand) en bietjes. Dat laatste had ik wel eens gegeten en dat beviel ook el. Recepten had ik er echter niet mee, dus toen ik uiteindelijk thuis kwam met mijn bietjes ging ik snel opzoek op het internet (kookboeken zijn zo uit deze tijd..). Al snel kwam ik op heel veel recepten voor bietensoep, maar helaas heb ik geen staafmixer dus vielen die af. Uiteindelijk werd mijn aandacht getrokken door bietjessalade met geitenkaas en croutons. Super simpel, super lekker!


Recept

2 personen

- 1 zakje eikenbladmelange (75 g)
- 2 gekookte bietjes
- 100 g geitenkaas
- 1 boterham
- olijfolie
- balsamicoazijn
- honing
- peper & zout

Verdeel de sla in een schaal. Snijd de bietjes in stukjes en meng die erdoor. Verkruimel de geitenkaas boven de salade. Meng wat olie, azijn en honing tot een dressing en breng het op smaak met zout en peper. Snijd dan de boterham in blokjes en bak die in een koekenpan op een matig vuurtje lekker krokant. Sprenkel de dressing over de salade, verdeel de croutons erover en meng alles goed. Eet smakelijk!


Foto van Ah.nl; recept variatie op recept uit de Allerhande

Beyond the Dutch

Nederlands-Indie; ik link dat eigenlijk alleen aan de postzegels in de verzameling die ik van mij opa kreeg toen ik nog een lief blond meisje was. Op de middelbare school heb ik na zes jaar geschiedenis er nog niet echt iets van meegekregen. Veel Nederlanders in de oudere generatie weten echter wel veel over Indonesie en bijna 1 op de 10 Nederlanders heeft er ook een speciale band mee, ik niet.. Daarom viel de tentoonstelling "Beyond the Dutch" in het Centraal Museum voor mij dan ook een beetje tegen.

Ik hou van Klimt, Matisse, Whistler, Rubens, Monet, Toulouse-Lautrec.. Ik hou niet zo van modern, maar af en toe weet ik het te waarderen. Rare druktes en vreemde kleurstellingen vind ik gewoon niks, en dat is voornamelijk de kunst bij "Beyond the Dutch".
De tentoonstelling begint veelbelovend met een modern ding dat het leger voorstelt, heel indrukwekkend. Als we langzaam naar boven lopen krijgen we ook nog even een korte inleiding in de geschiedenis van Indonesie en in de kunstgroeperingen van die tijd. Daarna verlies ik echter al snel mijn enthousiasme..

De tentoonstelling is groter dan verwacht en praktisch ingedeeld in de kolonisatie, dekolonisatie en het post-kolonialisme. De werken varieeren van schilderijen tot een tent met posters en rare lichtinstalaties. De draad raak ik al snel kwijt en de invloeden van de kolonisatie kan ik er niet aan aflezen. Niet zo geslaagd voor iemand die niks kan linken aan achtergronden...

Jeux d'enfants

Cap ou pas cap? Stel je voor, je verzint als kind samen met je vriendinnetje een spelletje. Een weddenschap die alles doet vergeten: je zieke moeder, de kinderen die je uitschelden en je vreselijke thuissituatie. De regels zijn simpel: degene die het blik in handen heeft mag een opdracht geven. Zo moet Julien plassen bij de directeur en Sophie vieze woorden zeggen tijdens de franse les. Maar het spel zet door, het spel verbindt twee levens.. Hoe laat je echter merken dat je elkaar leuk vindt als de hele vriendschap gebaseerd is op een spel?

Jeux d'enfants is een vrolijke, maar tevens wrange film over de vriendschap tussen Sophie (Marion Cotillard) en Julien (Guillaume Canet). Hun vriendschap groeit uit tot een liefde die ze maar moeilijk aan elkaar durven toe te geven. Alles durven ze behalve het zeggen van je t'aime...

Regisseur Yann Samuell maakte in 2003 zijn debut met deze romantische film. De verhaallijn is een beetje bizar; flachbacks, droomgedachten en die vervelende weddenschap zorgen af en toe voor een chaotisch beeld. Bovendien is de filmmethode weer typisch frans: druk en neigend naar arthouse. Af en toe flitsen licht, stripachtige beelden en onwerkelijke situaties. Persoonlijk ben ik daar niet dol op, tenzij het echt goed is uitgewerkt zoals bij Amélie. Wel heeft Yann Samuell bij deze film het geluk dat hij een sprookjeswereld vol kindergedachten mag uitbeelden. Daardoor is zijn de visuele uitspattingen beter te waarderen.

De muziek is mooi. Grappig is dat La vie en rose van Edith Piaf een grote rol speelt als soundtrack. Cotillard vertolkt in La Môme namelijk deze franse chanteuse.

Het verhaal gaat op een bepaald moment erg langzaam, maar dat wordt helemaal goed gemaakt door de mooie rollen van Cotillard en Canet. Marion Cotillard won onder andere een Golden Globe en een César voor haar rol als Piaf. Ze is mooi, maar heeft een hele bijzondere uitstraling. Als soms sadistische Sophie is ze weer perfect gecast; ook vooral de tegenstelling tussen haar emoties en haar moeilijke kant komen goed tot hun recht. Guillaume Canet kende ik al van Ensemble, c'est tout en al voor de film had ik een zwak voor hem. Zijn blikken kunnen zoveel pijn uiten en als hij lacht, begint de zon opeens weer te schijnen. Zijn rol als Julien is wederom weer een rol van een lieve, maar moeilijke jongen. Formidable!

Witlofsalade

Ik zat laatst met een vriend op de fiets en opeens viel ons gesprek op de Hollandse pot. De naam alleen al laat mijn gezicht vertrekken en als iemand dan juichend naar me toe komt over "Stampot to go" zink ik nog verder weg.. Hollandse pot? Nee bedankt. Stampot, hutspot, zuurkoel, ieuw! Of witlof, ham en kaas erom heel gerold en dan in de oven, ik moet er niet aandenken! Met al die voordelen stond ik gister in de supermarkt toen een vriendin voorstelde om witlofsalade te maken. Bah was mijn eerste reactie, maar al snel bedacht ik me. Salades zijn lekker, witlof koud misschien ook en bovendien was de witlof in de aanbieding. Kortom allemaal factoren om maar even over mijn angst heen te komen. Et voilà onze very late dinner met witlof was een succes; tegen middernacht was het op en was mijn maagje fijn gevuld om vervolgen maar eens allen bieren uit Belgie te bewonderen in Kafe Belgie.


Recept

3 personen

- 2 stronkjes witlof
- 2 tomaten
- handje olijven
- 2 lente-uitjes
- handje zongedroogde tomaten
- 1 blikje tonijn
- olie en azijn

Snijd de witlof in stukken, vervolgens de tomaten en de lente-uitjes. Gooi het allemaal in een schaal met de olijven, zongedroogde tomaatjes en de tonijn. Hussel het goed en besprenkel de salade met olijfolie en azijn. Very easy!

500 days of Summer

This is a story of a boy meets a girl.

Boy falls in love. Girl doesn't.

This is not a love story.

This is a story of love...

Bestaat liefde? Tom Hansen (Joseph Gordon-Levitt) gelooft erin, hij wacht op the one want zonder haar is zijn leven niet compleet. Summer Finn (Zoeey Deschanel) daarentegen gelooft er absoluut niet in, zij gaat voor casual. Beide werken op een kaartenbedrijf en vanaf moment een valt Tom voor Summer. Maar Summer wil niks en ook al ontstaat er iets, ze ontkent het en wil er geen stempel om drukken. Gaat dat goed? Nee, de film begint op dag 300 en nog iets, wanneer Summer er een einde aan maakt.

500 days of Summer is een film over een relatie tussen 2 mensen die begint bij het einde. De franse film 5x2 loopt helemaal tegendraads, deze film werkt echter met veel flachbacks en flashforwards. Hoe komt het dat het over is? Dat zien we doordat Tom het verhaal van vooraf aan vertelt. De ontmoeting, hun karaokeavond, de eerste zoen bij het kopieerapparaat.. Af en toe gaan we weer een stukje vooruit in de tijd en zijn we ergens nadat het mis ging, op dag 388 bijvoorbeeld.
Regisseur Marc Webb heeft het slim aangepakt door ons steeds weer naar de dagenteller te leiden. Hierdoor zien we waar we zijn in het verhaal en kunnen we dit koppelen. Het is op deze manier helemaal niet storend dat het verhaal niet chronologisch loopt.

De film zit ook vol intermezzo's. Af en toe zien we een sepiabeeld waarin de hoofdpersonen hun mening over liefde weergeven of waarin Tom zichzelf zielig ziet. Het mooiste shot vond ik wanneer het beeld zich in tweeen split: reality and hopes.

Gordon-Levitt en Deschanel zitten goed in hun rollen. Ze laten het publiek lachen met hun leuke dialogen en men koestert meteen al medeleven met hun moeilijke relatie. Ook het decor is goed uitgewerkt. Summer is mooi, maar heeft iets ouderwets wat ze ook benadrukt met "they said that I'm anal fixed.. Because I'm neat and organised." De straten en gebouwen van LA oefenen een wereld gevoel uit op het publiek, maar vooral de huizen van Summer en Tom passen bij de karakters.
Verder zijn er ook veel grafische aspecten in de film. Tom wil een architect zijn en dus zien we veel schetsen van gebouwen. Zijn einde met Summer vevaagd in een schets. Bovendien is de teller steeds met een achtergrond van Tom's tekening; alleen het boompje verandert met de jaargetijden mee.

Het is een aandoenlijke film over liefde. Bestaat het of niet? Ik ben er nog niet uit. Wel weet ik dat het niet over fate gaat in het leven, maar om coincidence. Summer en Tom slepen ons door een wereld waar geluk aan een zijde draaitje hangt, maar er wel steeds is. Huppelend door de Ikea, toekomst maar toch ook niet.. Een ontroerende en orginele story of love!